ჟირაფისებრნის ოჯახი აერთიანებს 2 გვარის 2 სახეობას: ჩვეულებრივ ჟირაფსა და ოკაპს. ჩვეულებრივი ჟირაფის (Giraffa camelopardalis) სიმაღლე 5-6 მეტრს აღწევს. აქვს მოკლე სხეული, გრძელი მაღალი კისერი, პატარა თავი, დიდი თვალები, მოკლე და ვიწრო ყურები, პატარა რქები. არეალის სხვადასხვა საზღვრებში შეფერილობა ცვალებადია და ამის გამო ჟირაფის რამდენიმე ქვესახეობას გამოყოფენ.
გავრცელებულია აფრიკაში საჰარის სამხრეთით. ბინადრობს სავანეებში. ქმნის მცირე ჯგუფებს, რომლებიც 12-15 (ზოგჯერ 70-მდე) სულისაგან შედგება. აქტიურია დღისით. იკვებება აკაციის ფოთლებით და ტოტებით. აქვს კარგი მხედველობა და სმენა.
მამალი ჟირაფი 1 300 კგ-მდე იწონის და შეუძლია განავითაროს სიჩქარე, რომელიც საათში 60 კმ-ს უახლოვდება.
ძველად პატარა ჟირაფებს მმართველებსა და მეფეებს ჩუქნიდნენ ხოლმე როგორც ძღვენს, რომელიც ერებს შორის მშვიდობასა და კეთილმოსურნეობას გამოხატავდა.ძველ ეგვიპტურ იეროგლიფებში ჟირაფი ასახავდა სიტყვას „წინასწარმეტყველება“, რაც მის მნიშვნელოვან სიმაღლესა და შორს ხედვის უნარზე მიუთითებდა.
აღნაგობის წყალობით ჟირაფი ადვილად სწვდება მაღალი ხეების კენწეროებს, სატაცი ზედა ტუჩისა და მოქნილი ენის უნიკალური სტრუქტურა ბასრწვეტიანი ეკლებით შემოსილი ტოტებიდან ფოთლების მოწყვეტის საშუალებას აძლევს.ჟირაფებს დღეში 34 კგ მცენარეულობის მირთმევა შეუძლიათ. საკვების ძიებისას მამალ ჟირაფს ენის 42 სმ-ზე გამოყოფა შეუძლია.
სიმაღლეების დაძლევა ჟირაფისთვის ადვილია, მაგრამ წყლის დალევასთან დაკავშირებით საქმის ვითარება სხვაგვარია. წყალთან მიახლოებისას ჟირაფმა ნელა უნდა გაშალოს განზე წინა ფეხები და შემდეგ ორივე წინა მუხლი მოღუნოს, რათა წყალს მისწვდეს. საბედნიეროდ, ჟირაფს არ სჭირდება ხშირად წყლის სმა, რადგან კვებისას წვნიანი ფოთლებიდან საკმარისი რაოდენობით სითხეს იღებს.
ჟირაფმა მაკეობის პერიოდში ნაშიერი 420-დან 468 დღემდე უნდა ატაროს. დაბადებისას ნაშიერი ორ მეტრზე მეტი სიმაღლიდან მიწაზე პირდაპირ თავით ეცემა! მაგრამ 15 წუთში უვნებელი ახალშობილი ფეხებზე ფამფალ-ფამფალით დგება და ძუძუს მოსაწოვად ემზადება.
ექვს თვეში მას შეიძლება ერთი მეტრის სიმაღლე მოემატოს, ხოლო წელიწადში სიმაღლე გაუორმაგდეს. მხოლოდ ერთ კვირაში ნაშიერი შეიძლება 23 სმ-ით გაიზარდოს.
ჟირაფის სისხლის მიმოქცევის სისტემა ნამდვილად სასწაულებრივად არის შექმნილი. თავად გული ძალიან დიდია და ტვინისთვის სისხლის მისაწოდებლად ამ მაცოცხლებელ სითხეს მძლავრად უნდა ტუმბავდეს, რადგან ტვინი გულიდან სამნახევარი მეტრით ზემოთ მდებარეობს. კუნთოვანი გული, რომელიც წუთში 170-ჯერ ძგერს და რომელსაც 7 სმ-ის სისქის კედლები აქვს, ისეთ სისტოლურ წნევას წარმოქმნის, რომელიც ადამიანისას თითქმის სამჯერ აღემატება. ასეთ დატვირთვას რომ მშვიდად გაუმკლავდეს, საძილე არტერიაც, რომელიც ტვინს სისხლს აწვდის, და საუღლე ვენაც, რომელიც სისხლს გულს უბრუნებს, საკმაოდ დიდი უნდა იყოს. მართლაც, ეს სისხლძარღვები დიამეტრში 2,5 სმ-ს აღემატება და გამძლე ელასტიკური შემაერთებელი ქსოვილით არის გამაგრებული — ყოველივე ეს კი სისხლძარღვებს მოქნილს ხდის და აძლიერებს.
როდესაც ჟირაფი თავს დაბლა ხრის, საუღლე ვენაში არსებული სარქველები ტვინს სისხლის ძლიერი ნაკადისგან იცავენ. ტვინის ფუძესთან დიდი საძილე არტერია გადადის სხვა შესანიშნავად შექმნილ „მოწყობილობაში“, რომელსაც საკვირველი ბადე ეწოდება. ამ ადგილას ჟირაფის თავის დაწევის შედეგად ტვინის მიმართულებით წარმოიქმნება სისხლის ინტენსიური დინება, რომლის შენელებაც ხდება, ვინაიდან სისხლი გადადის პაწაწინა სისხლძარღვების განსაკუთრებულ ქსელში, რომელიც სისხლის წნევას არეგულირებს და ტვინს სისხლის ძლიერი ნაკადისგან იცავს. როდესაც ჟირაფი თავს დაბლა ხრის, საკვირველი ბადე ფართოვდება, ხოლო მაღლა აწევისას იკუმშება, რითაც საკმაოდ დაცემულ სისხლის წნევას ანეიტრალებს და ჟირაფს გონების დროებითი დაკარგვისგან იცავს.
მეცნიერები გააკვირვა იმის აღმოჩენამ, რომ ჟირაფის საოცრად გრძელ კისერში იმდენივე მალაა, რამდენიც თაგვს ან ძუძუმწოვრების უმრავლესობას აქვს! მაგრამ სხვა ძუძუმწოვრების უმრავლესობისგან განსხვავებით, ჟირაფს აქვს „ბურთულა-ღრმულის“ განსაკუთრებული სტრუქტურის მქონე დაგრძელებული მალები, რაც მის შესანიშნავ ელასტიკურობას განაპირობებს. ამიტომაც ჟირაფს კისრის მოხრა და მობრუნება იმგვარად შეუძლია, რომ სხეულის ყოველ ნაწილს მოუაროს ან დასანაყრებლად ხის მაღალ ტოტებს მოხერხებულად მისწვდეს.
ადამიანი ნადირობს და ამ მშვენიერ ქმნილებას დიდი რაოდენობით კლავს. უმოწყალოდ დევნილი მშვენიერი ტყავის, გემრიელი ხორცისა და კუდის გრძელი შავი ბეწვის გამო, რომელსაც ზოგიერთების აზრით მისტიკური ძალა აქვს. ჟირაფის რაოდენობა ძალზე შემცირებულია, ხოლო ზოგან სრულიად განადგურებულია. შენარჩუნებულია უმთავრესად ეროვნულ პარკებსა და რეზარვატებში.
◘ არტურ კონან დოილის მუზა – რორაიმას მთა
◘ დედა ტერეზას ბნელი მხარე
◘ ახალგაზრდა სელფ-შოთზე დამოკიდებულებამ თვითმკვლელობამდე მიიყვანა
◘ სამოთხის ტანაგარა
◘ყველაზე ცხელი მარილიანი უდაბნო დედამიწაზე